رو نـدارم که به این خـانه بیـارند مرا            بـا مـنـاجـات مـگـر که بـکـشـانند مرا

یــازده مـاه فـراری شـدنـم می ارزیـد            تا در این مـاه سـر سُـفـره نـشانند مرا

چون غباری به سر دامنـتان بنـشسـتم            کـرمـی کن که مـعـاصی نتکـانند مرا

آمدم توبه کنم بسکه سرم خورده به سنگ            پـس بـگـو پـای بـرهـنـه نـدوانـند مرا

من بیچاره که از فیض رجب جا ماندم            چه کـنم تا که به یـاران برسـانند مرا؟

رو سیاهـم تو که احـوال مرا می دانی            وای اگـر از در این خـانـه برانند مرا

راه بخشیده شدن در مه غفران این است            از غـلامـان حـسیـن تو بخـوانـند مـرا